BÜYÜKADA KEDİLERİNE ÖZLEM.
Her yıl mayıs
başında, kedilerinizle birlikte adadaki evinize taşınırsınız. İçeri
girdiğiniz anda yıllardır beslediğiniz tüm sokak kedileriniz, sanki
varlığınızı hissetmişler gibi, bahçe kapısında birikirler birer ikişer.
İlk işiniz, elinizde mama torbalarıyla arka bahçeye inip bir yandan onları
beslerken bir yandan da aralarından eksilen olup olmadığına bakmak olur.
Mahallenizde yaz- kış oturan az sayıdaki komşularınızın çabalarıyla, hemen
hepsinin yaza ulaşabilmiş olmaları içinizi rahatlatır.
Tekir kedilerden biri hamiledir, bu yıl kaç bebeği olacağını sorarsınız ona,
karnını okşarken. Pırıl pırıl kapkara tüylü ikizler, her zamanki
sıcakkanlılıklarıyla, kuyrukları baston gibi havaya dikili, bahçe kapınızın
önündeki yerlerini almışlardır bile. Pembe burunlu siyah beyaz kedi, ürkek
ürkek oradan oraya koşuşturup, sizi özlemiş olmasına rağmen, mama yemek için
oradan uzaklaşmanızı bekler. Bir önceki yaz, bakkalın sokağında ölmek
üzereyken bulduğunuz ve şehirdeki evinize taşınmadan önce biraz büyüyüp
kendini kurtarmasını beklediğiniz alacalı kedinin simsiyah bir yavrusu
vardır artık; size hoş geldin demeye ana-oğul birlikte gelirler. Bodur
sarmanın, kışın aç kaldığında yeni doğmuş yavrularını yediğini, kaplana
benzeyen kedinin bir süredir ortalıkta görünmediğini öğrenirsiniz,
üzüntüyle. Birkaç tanesi ise,
kapı komşunuzun aralık unutulmuş penceresinden girip evi otel olarak
kullanarak kurtulmuştur kışın ayazından. Evin içi altüst olmuştur ama
kendisi de bir kedi annesi olan komşunuz olayı dert etmeyecek, tam tersine,
ışıl ışıl yüzüne sıcacık bir gülümseme gelecektir.
Zamanla evlerin ışıkları çoğalır, sokaklar kalabalıklaşır, kediler beslenir,
büyür, tombullaşır, sayıları artar. Yan bahçede doğuran tekiri sabah akşam
beslemeye gider, bu arada da bebeklerin gelişip büyümelerini izlersiniz
keyifle. İskeleye inmek için evden çıktığınızda, önce arka bahçedeki
kedilerinizi sonra da yokuşun altına kadar sağda solda bekleşenleri besler,
onları hem mamaya hem de sevgiye doyurmaya çalışırsınız.
Haftalar geçip de eylül geldiğinde, sokaklar ıssızlaşır ve yolunuzu bekleyen
kediler yankılanan ayak seslerinizi ta uzaklardan duyarlar; bahçelerden
koşarak çıkıp yolunuzu keserler.
Ekim sonuna doğru, havalar iyice serinlediğinde, kışın yaşadığınız eve
dönmek için harekete geçersiniz. Tekir annenin yavruları büyümüşlerdir
artık; diğer kediler de oldukça şişmanlamışlardır. Ancak, içinizi kemiren,
en yakınınıza bile söyleyemediğiniz bir soru yankılanır kafanızın içinde:
Kış boyunca bu kedilere ne olacak? Yaz kış oturan komşular hangi birini
besleyecek?
Sonunda taşınma günü gelir. Arabacı ev kedilerinizin sepetlerini faytona
yerleştirirken, siz, arka bahçedeki ve yokuştaki tanıdık-tanımadık tüm
kedileri sever, okşar, önlerine bol mama koyar ve aklınızı, kalbinizi orada
bırakıp, içiniz hüzün dolu çıkarsınız yola.
Vedalaşmak zordur, bir dahaki gelişinizde onları bulup bulamayacağınızı
bilemezseniz hele. "Haydi çocuklar, dayanın" dersiniz ayrılırken,"biz yine
geleceğiz. Bir, en fazla iki haftada bir. Tüm kış boyunca. Sonra yaz
gelecek. Yine bol mama olacak."
Arabaya bindiğinizde, yokuşun başında oturmuş, arkanızdan hüzünle bakan
kedilere bir kez daha göz atarsınız. Ve içinizden dersiniz ki:
"Keşke hepinizi alıp götürebilseydik."
Feride Özmat
16.Kasım.04/Üsküdar
anasayfa | içindekiler
| giriş | türler
| üyeler | üye
kayıt | sağlık | ilanlar
| mesajlar | hikayeler
|
eş arayanlar | memorial |
resimler |linkler | sohbet
| veterinerler | basında kedi